بنام آنکه هستی نام از او یافت

آغازین کلام را پس از تشکر از خالقی که گستره ی توانائیهایش نا محدود و دامنه ی الطافش بی نهایت است ، شروع میکنیم با این مطلب که ما کیستیم و چه اهدافی داریم . ما از جمله انسانهایی هستیم که بنا بر اعتقادمان، خالقمان ما را خلیفه ی خود بر روی زمین قرار داد و در راستای توانا کردنمان به انجام این وظیفه ، با اعطای عقل و مایه ی تفکر ، خلاقیت را که از جمله صفات بارز خود است در وجود ما نیز نهاد . خلق کردن که در زبان و مرتبه ی ما تولید و سازندگی است ، در گرو رشد عقل و قدرت تفکر ماست . رشد ما در گرو اجتماع ماست و اینکه بتوانیم با همفکری و همیاری اهدافی والا برای خود تعریف و مشکلات رسیدن به اهداف را شناسایی تا با استفاده از نیروی قدرتمند جمع، نیل به آنها را میسر نمائیم . وسیله ی همفکری ما زبان ماست که در ارتباط با سایر حواسمان عقلهای ما را با هم مرتبط و عقلهای جزء را به عقلهای کلی تر تبدیل که موجب پیشرفت و ترقی مقام و منزلت ما و وضع زندگی ما میشود . خوشبختانه ما در عصری زندگی میکنیم که در سایه ی همین نوع فعالیتهای انسانی، امکاناتی فراهم شده است تا در عین پراکندگی و فواصل مکانی از همدیکر ، قادر هستیم افکار و اندیشه هایمان را با هم سهیم و با یاد گرفتن از همدیگر بر دانش خود بیفزائیم که همانا دانستن توانستن است . دور بودن از همدیگر و تک رویهای روزمره گاها این ایده را ایجاد میکرده است که نمیشود کاری کرد ! اگر این ایده تقویت شود به بیماریی تبدیل می شود که درمانش آسان نیست . لکن با تقویت امید و آگاهی از توانائیهای نا محدود جمع ، قادر خواهیم بود زندگی شاد و آینده ای بهتر برای خود ، فرزندان خود و سایر انسانهای اطراف خود پیش بینی نمائیم . پس ما میتوانیم همه ی آنانی باشیم که میخواهیم جمع کوچکمان را بزرگ و بزرگتر و در سایه ی آن به زندگیمان مفهومی عالی و عالی تر ببخشیم . اجتماع وانشانیها که نخبگان و صاحبان خرد و اندیشه و تخصصهای فراوان در بین خود دارند قادرند گامهای بزرگی در این مسیر بردارند و تبدیل کننده ی سرزمین اجدادی خود به محلی آرامش بخش اوقات فراغت خود باشند . همه ی وانشانیهای سراسر گیتی را به مدد می طلبیم .