اگر آمریکا و اروپا و اسرائیل و امثال اینها و رابطه با آنها اهمیتی ندارد، چرا هر روز ورد زبان آقایان و رادیو و تلویزیون های در اختیارشان هست؟!
و اگر اینها تاثیر گذار هستند، عقل سالم حکم میکند که با آنها وارد تعامل شد. بهترین مسیر تعامل هم با مذاکره شروع میشود. اگر مذاکره بین طرفها مفید تشخیص داده نمیشود، مانند رابطه هر دو آدم معمولی ، یا برای همیشه با هم قهر میکنند و کاری به کار همدیگر ندارند، و یا وارد فاز وحشیگری میشوند و با هم می جنگند تا یکی یا هر دو از بین بروند!
اینکه بیش از ۴۰ سالست این رابطه در حالت برزخ گیر کرده است نه تنها طبیعی نیست بلکه به گمان قوی ساختگی هست بر اساس منافع دو طرف منهای مردمان. مردمان کشورها جز دوستی و تعامل منصفانه نمی خواهند. در این میان مردم آمریکا با توجه به ساختار سیاسی- اقتصادی که دارند چندان ضرری از مناقشات موجود نمیبرند. ولی این مردم ایران هستند که بواسطه ساختار سیاسی- اقتصادی حاکم، همه ضررها را تحمل کرده و میکنند.
در آمریکا، با توجه باینکه قدرت حاکم دست بدست میشود، هرگاه سیاستی را با منافعشان خوانا نبینند لااقل هر چهار سال یکبار سیاست خود را تنظیم میکنند.
امسال آمریکاییها متوجه شدند که با سیاستهایی که ترامپ داشته و وجهه ناخوشایندی که در دنیا پیدا کرده است، او دیگر قادر به تامین منافعشان نیست و او را برکنار کردند؛ اگرچه از نظر ظاهر عملکرد اقتصادی او قبل از کرونا خوب بوده است.
تجربه چهل ساله ایران ما ثابت کرده است که با وجهه ای که در نگاه افکار عمومی جهان نشان داده شده است، مقامات قادر نیستند با جهان وارد تعاملات سازنده شوند . و چاره ای جز تغییر سیاست و چهره های سازنده این وجهه باقی نمانده است.
ایران امروز برای نجات از وضعیت موجود چاره ای جز چنین تغییر ندارد.
