شعار " رضاشاه روحت شاد " در ناآرامیهای دیماه گذشته مطرح گردید و برابر آنچه از وابستگان به دولت شنیده شد منشا حرکات دیماه برنامه ریزی مخالفین دولت در بخش تندرو حاکمیت بود که از مشهد شروع شد و با توجه به وجود نارضایتی عمومی رشته امر از دست آنان خارج و میرفت تا تبدیل به جنبشی همگانی ضد حکومت شود ولی با توجه به فقدان برنامه ای از طرف اپوزیسیون اصلی نظام و پس کشیدن محرکین اولیه به آن خاتمه داده شد .
همانگونه که در همانروزها نوشتم همه میدانند که روحیات شنیده شده در مورد رضاشاه نه در روحیات پسرش محمدرضا جلوه گر بود و نه در وچود نوه اش رضا دیده میشود . کسانیکه این شعار را مطرح کرده اند در پی القاء این ایده بوده اند که نجات ایران احتیاج به فردی در قامت رضاشاه و برخاسته از قشون نظامی دارد . پیشنهاد اخیر عده ای، باز هم ، در بخش تندرو حاکمیت مبنی بر لزوم انتخاب رئیس جمهوری از قشر نظامی که منظورشان سپاه میباشد تاییدیست بر همین نظر .
بدیهی است کاندید شدن بازنشستگان نظامی برای پست ریاست جمهوری در محیطی آزاد و بدون دخالت قشون امریست مرتبط با حق این افراد و مغایرتی با قانون هم ندارد . لکن قبل از هر چیز باید این موضوع روشن شود که آیا راه حل مسائل امروز ایران را میتوان در برنامه ها و عملیات نظامی پیدا کرد و یا در خروج کشور از سلطه نظامی گری و مشارکت عمومی مردم در برپایی نظمی عاقلانه بر پایه شعور ملی و استفاده از نظرات صاحبان اندیشه ؟
آنچه در روحیات نظامی گری مثبت دیده میشود وجود انضباط و اراده ای قوی در شخص نظامی هست تا بتواند برنامه ها و امور محوله را با صلابت و پشتکار به نحو احسن اجرایی نماید . لکن یک نظامی آگاه و استراتژیست مجرب که شایستگی چنین مقامی داشته باشد بیش از هرچیز باید درک درستی از وضعیت موجود کشور و دنیای پیرامون داشته باشد تا بتواند بدون رجز خوانی و شعارهای نامناسب به اجرای وظیفه اش بپردازد .
در حال حاضر فرد نظامی شایسته کسی میتواند باشد که تجربیاتش به او آموخته باشد که آخرین و بدترین راه مقابله با مشکلات امروز ما تکیه بر عملیات نظامی و انتظامی میباشد و اینکه مدیریت نجات ایران میبایست مبتنی بر نظریات علمی همه جانبه ، جلب نظر عموم مردم ، سازماندهی منضبطانه امور توام با شفافیت ، حضور دائمی مردم در صحنه با برقراری ارتباطات رسانه ای آزاد و نظارت قاطعانه در مبارزه با دروغ و فساد در جامعه باشد .
بدیهی است جامعه ایران برای گذر از دوران تاریخی حکومتهای فردی و ایجاد فضای شادی و امید احتیاج به گذشت و بخشش فراوان دارد ، بخشش خود و بخشش دیگران ، چرا که هیچکس نمیتواند خود را از بوجود آوردن وضعیت موجود مبرا بداند . فقط در اینصورت است که تمام مردم با هر عقیده و مرام میتوانند با کمک همدیگر احتیاجات مادی و روحی و روانی جامعه را فراهم نمایند .
