اینکه نماینده قدرت در ایران اعلام میکند برای نجات ایران کاندید شده است ، و رئیس جمهور مستقر بر آزادی سلام می کند میتواند بسیار پر معنی باشد . اگرچه حرفهای این افراد در زمان تبلیغات انتخاباتی را نمیتوان جدی گرفت و برابر سابقه فقط برای گرم کردن تنور انتخابات بیان میشود ، اما اینکه یکی از نزدیکترینها به قدرت علنا فریاد میزند ایران نیاز به نجات دارد نشان از احساس خطر قدرت هست . یک خطر برای قدرت احتمال تحریم گسترده انتخاباتست و عواقب آن ، و خطر دیگر فروپاشی از درون بعلت گستردگی فساد و وخامت اوضاع اقتصادی . ممکن است آقایان برای شکستن تحریم انتخابات و عیان شدن بین المللی تو خالی بودن سیستم به سیم آخر زده باشند که با این تبلیغات مردم را به پای ضندوقها بکشانند . ولی امکان شنیدن صدای شکستن استخوانهایشان هم هست که اگر چنین باشد باید گفت بسیار دیر شنوا شده اند و بد موقع ! بد موقع برای اینکه مردم حرفهای تبلیغاتی را جدی نمیگیرند . از طرف دیگر هستند کسانیکه عقیده دارند افرادی در میان حاکمیت با شنیدن صدای استخوانها متوجه وخامت اوضاع شده و در صدد گشایش تدریجی دروازه های حکومت بروی مردم باشند و اینهم از طریق انتخابات میسر میشود . مشکل اینجاست که داستان چوپان دروغگو فراموش شدنی نیست و دروغ هم که در این سیستم نهادینه شده و خود به دروغگوییهای یکدیگر اقرار کرده اند . این آقایان هم که از هیچ موقعیتی برای تصحیح مواضعشان استفاده نکرده اند و فرصت سوزی یکی از خصوصیاتشان بوده است . گویی کسانی از خارج از خودشان مسیرشان را به بیراهه میبرند و به پرتگاه .
البته بهترین و راحت ترین راه نجات ایران واگذاری امور به مردم و احترام به منتخبی که مردم در فضایی آزاد و طبیعی برگزیده باشند . برای جلب اعتماد این مردم فقط یک راه وجود دارد و آن اینست که قدرت به اشتباهات گذشته خود اذعان ومخصوصا قبول کند که کودتای پارلمانی – انتظامی علیه اولین منتخب مردم پس از انقلاب ظلم به مردم و انقلاب بوده و تا دیر نشده است از او که برای نجات ایران برنامه همه جانبه دارد دعوت شود برنامه های خود را که بر اثر سانسور کامل بر مردم پنهان بوده است ارائه و در یک رفراندوم واقعی نظر مردم را در مورد بازگشت به اهداف انقلاب 57 وهرگونه تغییرات مورد نظر مردم جویا شد . با اطمینان میتوان گفت که مردم ایران پس از آگاهی از برنامه های مختلف که در جوی آرام ارائه شده باشند بهترین را انتخاب خواهند کرد .
No comments:
Post a Comment