اینروزها فلسطینی‌ها و پاره‌ای از مدعیان طرفداری از آنها بخاطر توافق حماس با اسرائیل بر سر آتش‌بس جشن گرفته و وانمود به پیروزی می‌کنند! باید دید قرارداد آتش‌بس دائم با اسرائیل موجب رسیدن آنها به اهدافشان شده است یا نه.
این گروه از فلسطینیان همراه با پشتیبانان آنها قبلا صحبت از محو اسرائیل و برقراری کشور فلسطین در همه سرزمین‌های اشغالی میکردند؛ و با همین هدف در ۷ اکتبر اقدام به آن حمله مشهور کردند تا لااقل موجب وادار کردن اسرائیل به پذیرش بعضی از حقوق مردم فلسطین شود. اگر هدف برقراری آتش‌بس دائم بود، همان حالت نه‌جنگ و نه‌صلح قبل از حمله را می‌شد با مذاکراتی به آتش‌بس دائم تبدیل کرد با گرفتن امتيازات بیشتر از اسرائیلی‌ها.
حال باید دید آیا این قرارداد آتش‌بس ارزش آن همه جنایات و مصیبتهایی را که مردم آن ناحیه تجربه کردند داشته است یا نه؟! در نتیجه آن حمله و جنگ ۴۷۰ روزه بین اسرائیل و آنها بیش از ۵۰ هزار فلسطینی کشته و بیش از ۱۰۰ هزار زخمی و معلول بجای مانده است و تقریبا تمام غزه هم تبدیل به تلی از خاک و نخاله‌های بتونی شده است که سالها وقت لازمست تا این تله از ویرانی پاک و آماده بازسازی شود! در این میان حدود دوهزار اسرائیلی هم کشته شده‌اند و اندوه و شوک وارده بر مردم منطقه هم سال‌های متمادی آنها را رنج خواهد داد.
آیا اکنون تضمینی وجود دارد که پس از تبادل اسرا جنگی رخ ندهد و باقیمانده مردم فلسطین به حقوقشان برسند؟ آیا پس از تحویل چند اسیر اسرائیلی دیگر حماسی وجود خواهد داشت که اهداف اعلام شده قبلی خود را دنبال کند؟ آیا اصلا غزه‌ای به این شکل وجود خواهد داشت که آنان بتوانند در آن حکومت کنند،
شاید در آینده روشن شود که چه کسانی با چه اهدافی موجبات شروع این سری از درگیریها و جنایات و فجایع ناشی از آنرا فراهم و برنامه‌ریزی کرده بودند. و اینکه آیا در پایان این فجایع باید جشن گرفت یا، در حزن فراوان آنچه گذشت، به این فکر کرد که چرا انسانیت به این مرحله از سقوط رسیده است که باید تماشاگر اینگونه فجایع و وحشی‌گری‌ها باشد!
