وابند آهااااااااااااای اوووووو

چند روز پس از پایان جوی روبی و با گرم تر شدن هوا و در غیاب بارش باران دشت های وانشان احساس تشنگی کرده ؛ کشاورزان آب قناتها را که در زمستان به رودخانه میرفت بسوی زمینهای کشاورزی جاری کرده اند و بقول خودشان " اُوَه جو گِناو " . کشاورزان هم اغلب مشغول تمیز کردن جویهای فرعی به سمت زمین ها و باغات خود هستند . منهم با پایان ترم زمستانه درس و برای فرار از هوای بسیار آلودۀ تهران راهی وانشان شدم . نفس کشیدن در وانشان بسیار لذت بخش تر است و بنظر می آید که انسان ورود اکسیژن خالص به داخل بینی را احساس میکند . یادم می آید زمان جوانی که در وانشان ساکن بودم ، گاهی خویشاوندان که از تهران می آمدند از اختلاف هوای تهران با وانشان صحبت می کردند و اینکه چقدر هوای اینجا تمیز است . آنروزها که منهم به فکر این بودم که پس از دبیرستان به تهران بروم با خودم میگفتم : " مگر دیگر هوا اینجا و آنجا دارد ؟! " این داستان از چهل سال پیش است که هنوز هوای تهران زیاد آلوده نشده بود . حالا که دیگر زندگی در هوای تهران خودکشی تدریجی است.
گذشته از هوای پاک وانشان ، تماشای درختان پوشیده از انبوه گلهای رنگارنگ بسیار لذت بخش است . درختهای بادام پوشیده از گلهای سفید و برخی هم ارغوانی هستند . هنوز متوجه نشدم چرا رنگ گل درختهای بادام متفاوت است . قبلا به این توجه نکرده بودم و این بار هم اول فکر کردم رنگهای ارغوانی درخت زردآلو هستند . ولی نزدیک که شدم دیدم بادامند .
امسال آب رودخانه هم جاریست ؛ ظاهرا یکی دو سال بوده که رودخانه حتی زمستان هم خشک بوده ، اگر چه امسال هم به اندازۀ کافی برف و باران نباریده .
منهم باید مشغول تمیز کردن جوی شوم تا آب به درختان زمینهای پدری برسانم . قدیمها مردان آبیار که میخواستند آب را تحویل دیگری بدهند ، با صدای بلند میگفتند " وابِند " ؛ و اگر فاصله زیاد بود داد میزدند : " وابِند آهااااااااای اووووووو! " ولی حالا دیگر آب را از روی ساعت تنظیم و تقسیم میکنند . ولی هروقت محدودیت زمانی نداشته باشند ، مثل حالا که هنوز آب حساب و کتاب معمول را ندارد باز مجبورند بقول خودشان " پِسی بینِند " یعنی هروقت با احتساب آب جاری در طول جوی ، زمینشان سیراب میشود خبر می کنند که " وابِند " . البته من که نفسم و ریه هام در هوای تهران دیگر آن نفس وانشونی نیست در اینمورد مشکل خواهم داشت . شاید راه حل آن را در تلفن همراه بیابم .